czerwiec, 2023 /  Zernikow
notizbuch w zielone kwiaty
​
Byłaś. Ćma chowa mi się za plecami. To dobre schronienie – narożnik okna. Mały wyłom z pośpiechu i lęków. Ważne sprawy napierają ciemnością, mrowią w palcach. Próbuję przypomnieć sobie, gdzie ostatni raz uścisnęłaś mnie na pożegnanie. Mrówka łaskocze mnie w przedramię, szuka ucieczki z rękawa. Ćma wtuliła się pod włochaty dywan narzucony na poduszki. Ukryłyśmy się tu obie przed końcem świata. Już nie pada, ale zapach deszczu kręci w nosie, krople parują z powrotem do nieba. Tak się unosi nieobecność, przeszłość i nocne, motyle skrzydła. Tak tęsknię za tobą, babcią i moim czarno-białym kotem. Kokon to czyściec, mauzoleum przejścia. Otulam się twoim swetrem, gdzie jeszcze byłaś chwilę temu. Czas tęsknoty odmraża się, odwilż łez przychodzi do mnie ze zdjęciem gór. Patrzę na pejzaż twoimi oczami, słyszę krzyk zachwytu, pstryk i jest – czarno-biały przekaz chwili. Więc tam dotarłaś – na szczyt świata, ponad chmury, ponad codzienność. Mrówka i ćma zasnęły uspokojone wieczorem, a ja dalej się wspinam. Pozdrowienia ze szlaku kolejnej nocy. Dobranoc Marylko.

z małego, czerwonego notesu

Mężczyzna pochyla się nad pustym krzesłem, a jego źrenice prześwietla białe światło zimnego słońca, wpadające przez wielkie okno. Za oknem widać stare autobusy i wraki porzuconych samochodów. „To było właśnie tematem mojej terapii. Ta złość, która została we mnie po związku z ostatnim chłopakiem. Dostałem nawet antydepresanty, które fatalnie wpływają na moje życie erotyczne. Wiesz, ja się mogę pieprzyć, to nie problem, ale czuję taki smutek, kiedy wraca do mnie to pytanie – jaki  to ma  sens? I te egzystencjalne kryzysy sprawiają, że patrzę na ludzi i nie widzę ich twarzy, a tylko czarne maski naciągnięte na pustkę.” Krzesło wypełnia się słuchaniem, przytula słowa, buduje im schronienie i pamięć. ​​„Wczoraj wybrałem się na spotkanie. Gdy tam dotarłem, zorientowałem się, że nie mam ochoty rozmawiać z ludźmi, przerażała mnie ciemność i wyłaniające się z niej monstrualne kostiumy. Nie chciałem kolejnej przygody, nowych zapachów, nieznajomych ciał. Wyszedłem, ale ktoś to zauważył i opętany moim pięknem pobiegł za mną, wołając, że mnie kocha i że się zabije, jeśli nie będzie mógł spędzić ze mną reszty swojego życia. Udawałem, że nie chodzi o mnie i próbowałem odejść nie odwracając się, ale krzyki przerażonych przechodniów sprawiły, że spojrzałem za siebie i zobaczyłem, jak ten zakochany we mnie człowiek wyrywa sobie język z ust, by już nigdy nie móc wypowiedzieć mojego imienia.” Krzesło powoli oplatało się tkanką zaufania, z której rozrastał się układ krwionośny, a z kolejnych słów powstawało bijące serce. „Nie wiedziałem dokąd uciec, poczułem się zagubiony i znów tak bardzo zawiedziony przez życie – zacząłem pytać – kim jestem? Po co budzić się każdego dnia? Jaki mam tak naprawdę kolor skóry? Czy widać mnie, kiedy stoję pod słońce? Czy dobrze mi w czerwonym? Na jakiej poduszce powinienem spać i jaka jest najlepsza dla mnie pasta do zębów? Ktoś musi znać odpowiedzi na te wszystkie pytania, bo ja ich nie znam. Zaraz wyrwę sobie język!” I był już gotów sięgnąć sobie do ust i gardła, gdy nagle krzesło podniosło się owinięte skórą opowieści i jeszcze trochę przezroczystymi palcami, złapało przyjaciela za dłoń. „Mów do mnie jeszcze!” Mężczyzna spojrzał na swojego marnego sobowtóra, naciągniętego na stare, drewniane krzesło. Znieruchomiał i uśmiechnął się sam do siebie. Czarna deszczowa chmura powoli zgasiła słoneczne światło i razem z ciemnością wróciła pustka. Zza okna było słychać dźwięk wiatru przeszywającego zardzewiałe okna samochodów. Mężczyzna usiadł z powrotem i patrząc uważnie na puste krzesło, zaczął powoli od nowa lepić sobowtóra słowami: „Nikt nigdy nie głaskał mnie po głowie. Kiedy wspomniałem o tym terapeucie, nawet nie przeszło mu przez myśl delikatnie dotknąć moich włosów...”

chyba 29 lipca 2023 / Wrocław
Połknęłam żałobę – łzy wsiąknęły w żołądek i zatruły go. Leżę z nogami wysoko. Czas przesuwa mi się po stopach. Patrzę sobie jak mija i czekam kiedy zwróci mi siły. Mam karmelową skórę mojego syna. Otaczam się nią. W tle leżenia leci radio. Donosy ze świata są pesymistyczne. Złośliwe wypowiedzi polityków płyną z dziennikarskich relacji. Ich słowa mieszają mi się ze snami. W uśpieniu dotykam wschodniej granicy mojego ciała. Gdzie jest słońce krążące wokół moich kolan i las śmierci? Zachód wypada przy łokciu. To moja droga ucieczki, ale kiedy spowija mnie ciężka mgła kołdry, pejzaż staje się nieostry. Przechodzą po nim obce wojska. Ludzie polują na siebie. Przebudzają mnie kolejne doniesienia – polskie szpadzistki wspięły się na szczyt podium. Wpuszczam je na pole bitwy, a one rozpraszają mroki mojego cierpienia. Otwieram oczy z ulgą. Gorączka spadła.
Spójrz, to mogło stać się, obco oddane oddalom, w nadmiarze oddali, z dala od nas. Szepcze do mnie Rilke stojący na półce przy łóżku. Próbuję coś zjeść, krzątam się po domu, zmieniam ubranie i znowu słabnę wraz z nadciągającym zmrokiem. Do snu układa mnie prezydent Nigru, który po utracie stanowiska ma więcej czasu dla szarych mieszkańców dalekich krain naszego świata. ​

22.07.23 / Berlin, Wedding
W naszym ulubionym arabsko-afrykańskim sklepie kupiłam nieznaną, zieloną roślinę, która wyglądała jak połączenie szpinaku i ostu. Mężczyzna w średnim wieku z działu warzywnego, który już dobrze nas zna, dokładnie wytłumaczył mi jak mam przygotować tajemnicze liście, ale już potakując, wiedziałam, że nie zapamiętam przepisu. Czosnek, cytryna, olej, ale czy cebula? Dodać wody? Smażyć? Ile oleju? Jak pokroić? Czy łodygi też są jadalne? Czy umiałabym podać dokładny przepis na mizerię? Czy wypada powiedzieć – po zmieszaniu składników spróbuj i jeśli smakuje jak dzieciństwo to danie jest gotowe! Dobrze jest nieść ze sobą tajemnice domowych smaków. Przypomina mi się zupa cytrynowa mojej babci, metoda gotowania kapusty w całości cioci Marylki i jabłecznik z ananasem mojej mamy pieczonego w prodiżu. Tego lata siostra odkrywała przede mną tajniki ogórków małosolnych. Kto jeszcze wie, jak wyglądają liście wiśni, dębu, chrzanu, porzeczki i gdzie je znaleźć? Wszystko to brzmi jak zaklęcia, jak życie wewnętrzne ogrodu, koniecznie szeptane. 
Zielony przysmak z arabskiego marketu pięknie pachnie. Z ciekawością kradnę z patelni odrobinę i z zaskoczeniem czuję gorycz. No tak, wiedziałam, że nie uda mi się zapamiętać przepisu, trzeba było wszystko krok po kroku zapisać. A może to jest smak dzieciństwa mężczyzny w średnim wieku z działu warzywnego? Gorzko. Powoli badam językiem przeszłość zaklętą w ciemnozielonych liściach. Czy to posmak samotności? Albo choroby? Czosnek i cytryna na długie dni w łóżku. Czym żył chłopiec za słaby, by biegać z kolegami za piłką? Czytał książki? Marzył o zmianie? Zobaczył gdzieś na mapie Berlin – zielony Babilon otoczony jeziorami, a może to jego rodzina znalazła dla niego kurację w Niemczech? Przyjechał delikatny i kruchy, a tu poddano go intensywnemu leczeniu. Matka chłopca nie ufała jednak małym, białym tabletkom i dalej codziennie gotowała wzmacniający, kłujący podwieczorek, aż z chorowitego dziecka wykluł się zdrowy mężczyzna. Gorzkie dzieciństwo odpłynęło. Dostałam przepis na wspomnienie.

​

19.07.23 / Berlin, Wedding
​Czytałam dziś o umieraniu świata. Przypomniał mi się mój płacz, kiedy na ulicy, przy której mieszkałam w dzieciństwie ścinali topole wyższe niż dachy naszych kamienic. Ktoś z dorosłych tłumaczył mi, że drzewa rozsadzały korzeniami piwnice i nie można było pozwolić im już dłużej rosnąć, ale do dzisiaj nie wiem czy było to pocieszanie płaczącej dziewczynki, czy prawda. 
Kolejną egzekucję widziałam w małym, niemieckim miasteczku, gdzie mieszkałam przy kasztanowej alei. Któregoś ranka obudziły mnie piły tnące ramiona starych drzew. Tym razem poczułam gniew i puściłam najgłośniej jak mogłam nagrania z marszu żałobnego z Haiti. Przerażający płacz tłumu kobiet lamentował nad kaleczonymi kasztanami. Nie wiem, czy mężczyźni w pomarańczowych mundurach i kaskach coś słyszeli, ale poczułam ulgę przerwanego milczenia.
Ulice ściętych drzew są dojmującym obrazem pustki. Biel i beton oślepiają. Są to ulice zapowiedzi umierania świata, któremu wstrzykujemy codziennie śmiertelną truciznę ludzkości. Jestem zapewne naiwną płaczliwą postacią, biegającą z białą chusteczką przed paszczą gigantycznej zautomatyzowanej maszyny, a po odbytej żałobie nie żałuję sobie dóbr współczesności. Jednak ból spotkania ze ścinanym drzewem jest we mnie pierwotny i przejmujący. Może powinien on być moim przewodnikiem?

​